L 0 \/ e E e E e

من و تنهایی و غم ولی بدونه یاد تو

L 0 \/ e E e E e

من و تنهایی و غم ولی بدونه یاد تو

دوستا(وحشی بافقی)

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید   

       

     داستان غم پنهانی من گوش کنید 

قصه ی بی سروسامانی من گوش کنید  

   

      گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید   

   شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی؟ 

    سوختم،سوختم این راز نهفتن تا کی؟ 

 

 

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم   

     

      ساکن کوی بت عربده جویی بودیم 

عقل و دین باخته،دیوانه ی رویی بودیم   

     

     بسته سلسله سلسله مویی بودیم  

 

    کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود 

     یک گرفتار از این جمله که هستند نبود 

 

نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت      

     سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت

این همه مشتری و گرمی بازار نداشت       

      یوسفی بود ولی هیچ خریدارنداشت 

 

 

 

    اول آنکس که خریدار شدش من بودم

    باعث گرمی بازار شدش من بودم 

 

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او  

        

      داد رسوایی من شهرت زیبایی او 

بس که دادم همه جا شرح دل آرایی او  

        

      شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او  

 

 

    این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

    کی سر برگ من بی سرو سامان دارد؟ 

 

 

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر     

    

      که دهم جای دگر دل به دل آرای دگر 

چشم خود فرض کنم زیر کف پای دگر     

      

      بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر 

 

 

 

    بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود

     من بر این هستم و البته چنین خواهد بود 

 

 

 

پیش او یارنو و یار کهن هر دو یکی ست   

      

      حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی ست 

 

قول زاغ وغزل مرغ چمن هردو یکی ست       

 

      نغمه بلبل وغوغای زغن هردو یکی ست 

 

 

 

     این ندانسته که قدرهمه یکسان نبود

     زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود 

 

 

چون چنین است پی کار دگر باشم به           

  

          چند روزی پی دلدار دگر باشم به 

عندلیب گل رخسار دگر باشم به          

 

     مرغ خوش نغمه گلزار دگر باشم به 

 

 

 

   نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

    سازم از تازه جوانان چمن ممتازش؟ 

 

 

 

آن که بر جانم از او دم به دم آزاریست  

               

        می توان یافت که به ز منش باری هست 

از من و بندگی من اگرش عاری هست  

                  

     بفروشد که به هرگوشه خریداری هست 

 

  

   به وفاداری من نیست در این شهر کسی

   بنده ای همچو مراهست خریدار بسی 

 

 

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است  

    

    راه صد بادیه درد بریدیم بس است 

قدم از راه طلب بازکشیدیم بس است   

                     

     اول و آخر این مرحله دیدیم بس است 

 

 

 

 

   بعد از این ما و سر کوی دل آرای دگر

  با غزالی به غزل خوانی و غوغای دگر 

 

 

 

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود                       

 

    آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود 

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود                    

 

     چه گمان غلط است این، برود چون نرود 

 

 

 

 

  چند کس از تو و یاران توآزرده شود

  دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود 

 

 

 

ای پسر،چند به کام دگرانت بینم                              

 

       سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم 

مایه عیش مدام دگرانت بینم                                    

 

      ساقی مجلس عام دگرانت بینم 

 

 

 

 

    تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

  چه هوسها که ندارند هوسناکی چند 

 

 

 

 

یار این طایفه خانه بر انداز مباش                                

 

    از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش 

میشوی شهره به این فرقه هم آواز مباش                        

 

     غافل از لعب حریفان دغا باز مباش 

 

 

 

 

 به که مشغول به این شغل نسازی خود را

  این نه کاری ست مبادا که ببازی خود را 

 

 

 

در کمین تو بسی عیب شماران هستند                             

 

    سینه پر درد ز تو کینه گذاران هستند 

داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند                            

 

     غرض این است که در قصد تو یاران هستند 

 

 

   باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری

   واقف کشتی خود باش که پایی نخوری 

 

 

 

گرچه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت                  

 

    وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت 

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت                   

 

    با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت 

 

 

   حاش لله که وفای تو فراموش کند

    سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند 

                              دیوان وحشی بافقی